Առաջաբան Ինչի՞ մասին է. տեղին կլինի ասել ոչնչի, իսկ ավելի ճիշտ՝ ոչինչը շոշափելու համար է. ՈՉԻՆՉ, որին կոչում եմ ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ՝ ով/ինչ անսահմանելի էությամբ, որպիսին ամենքս կրում ենք մեր մեջ և առիթ ենք ունենում զգալ նրան, երբ վերանում ենք սոցիալական ես-ից՝ ներառյալ սեփական անունից, ինչից սկսած ոչինչ իրականում չի էլ պատկանում մեզ, և հարցնում ենք՝ ո՞վ կամ ի՞նչ է նայում դիտանցքից, որը կոչվում է իմ աչք: Գրքույկում չկա կոնկրետ սկիզբ ու վերջ, և ցանկացած միտք կարող է լինել սկիզբ, իսկ վերջը …, նաև չկան պատասխաններ, իսկ եթե պատահեն, ապա լոկ՝ որպես իմ կարծիք, որին կարելի ու պետք է անտարբեր լինել, երբ սեփական (զգայական) մտորումների արդյունքում ստացած հետևությունը կժխտի այն: Այն ոմանց կօգնի ստեղծել նոր կամ առողջացնել փչացած հարաբերությունները, ոմանց՝ հակառակը …, ոմանց կօգնի ներդաշնակվել մարդկանց՝ անգամ իշխել նրանց, ոմանց՝ հակառակը՝ կստիպի փախչել առանց ետ նայելու և հնարավորինս հեռու, … Ու վերադառնալով ՈՉՆՉԻՆ, միայն կարող եմ ասել իմ ցանկությունը՝ պատասխանելով հարցին՝ ինչո՞ւ. յուրաքանչյուր մտքի և դրանցից անխուսափելիորեն ածանցվող բազմաթիվ հարցերի շուրջ անել սեփական դատողությունները ու, մտորումների արդյունքում, հանգել հետևության, որ ի սկզբանե թվացյալ քաոսն իրականում համակարգված է, իսկ արդյունքը դու ինքդ ես՝ որպիսին արարել ես, փոքրիկ ինչից ստեղծել ես քո մեծ ինչը, որի ընթացքը նմանեցնում եմ եգիպտացորենի հատիկների (ադիբուդի), որի փոքրիկ զանգվածից պատրաստում և լցնում ես մի ամբողջ թավա, ու գրքույկը, ինչպես ինքս եմ կոչում, դառնում է գիրք, որը ինքդ ես գրել. մեկ անգամ սկսել ու երբեք չի ստացվելու կանգ առնել … …անսահման ԵՍ-երդ շարունաբար սպանելով և դիերի վրայով բարձրանալով՝ ավելի ու ավելի ես մոտենալու ԲԱՐՁՐԱԳՈՒՅՆ ԵՍ-իդ, առաջին իսկ շոշափումից զգալու ես, որ նա է միակ ճշմարիտ աստվածը, որին, մինչ այդ, քեզանից դուրս էիր փնտրում կամ դադարել էիր փնտրել, միակը, ում կարող ես լսելի դարձնել ցանկություններդ, աղոթքներդ, կամքդ, …ու միակ ճշմարիտ տեղում, միակ ճշմարիտ հասցեատիրոջը բացականչել ԱՄԵՆ… Ու էլ կարևոր չէ, թե որ տողում ինչ ես կարդացել և որ ՈՉԻՆՉ(ս)Ն է այն գրել: