ԷԿԶԻՍՏԵՆՑԻԱԼԻԶՄ

Էկզիստենցիալիզմը (լատիներեն exsistentia-գոյություն) կամ  “գոյության” փիլիսոփայությունը 20-րդ դարի ամնեատարածված հակագիտապաշտական փիլիսոփայական ուղղությունն, որը ձևավորվել է առաջին աշխարհամարտից հետո Գերմանիայում և 40-ական թվականներին Ֆրանսիայում, որից հետո մեծ տարածում է ստացել եվրոպական երկրներում և ԱՄՆ-ում: Գերմանիայում եկզիստենցիալիստական փիլիսոփայության ներկայացուցիչներից էին Մարտին Հայդեգերը (1883-1976), Կառլ Յասպերսը (1883-1969), Ֆրանսիայում՝ Ժան Պոլ Սարտրը (1905-1980), Ալբերտ Կամյուն (1913-1960), Գաբրիել Մարսելը (1889-1973) և այլն: Ռուսական փիլիսոփայության մեջ էկզիստենցիալիստական միտվածություն ուներ Ն. Բերդյաևի  և  Լ. Շեստովի փիլիսոփայությունը: Էկզիս- տենցիալիզմի մեջ տարբերակում են երկու թև՝ կրոնական (Յասպերս, Մարսել, Բերդյաև) և աթեիստական (Հայդեգեր, Սարտր, Կամյու):

ԳՐԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՑԱՆԿ

1.    Ս.Զաքարյան- “Փիլիսոփայության պատմություն” , Երևան  2005
2.    http://hy.wikipedia.org/wiki/%D4%B7%D6%84%D5%A6%D5%AB%D5%BD%D5%BF%D5%A5%D5%B6%D6%81%D5%AB%D5%A1%D5%AC%D5%AB%D5%A6%D5%B4