Էկզիստենցիալիզմ

Էկզիստենցիալիզմը (լատիներեն exsistentia-գոյություն) կամ  “գոյության” փիլիսոփայությունը 20-րդ դարի ամենատարածված հակագիտապաշտական փիլիսոփայական ուղղությունն է, որը ձևավորվել է առաջին աշխարհամարտից հետո Գերմանիայում և 40-ական թվականներին Ֆրանսիայում, որից հետո մեծ տարածում է ստացել եվրոպական երկրներում և ԱՄՆ-ում: Գերմանիայում էկզիստենցիալիստական փիլիսոփայության ներկայացուցիչներից էին Մարտին Հայդեգերը (1883-1976), Կառլ Յասպերսը (1883-1969), Ֆրանսիայում՝ Ժան Պոլ Սարտրը (1905-1980), Ալբերտ Կամյուն (1913-1960), Գաբրիել Մարսելը (1889-1973) և այլն: Ռուսական փիլիսոփայության մեջ էկզիստենցիալիստական միտվածություն ուներ Ն. Բերդյաևի  և  Լ. Շեստովի փիլիսոփայությունը: Էկզիստենցիալիզմի մեջ տարբերակում են երկու թև՝ կրոնական (Յասպերս, Մարսել, Բերդյաև) և աթեիստական (Հայդեգեր, Սարտր, Կամյու):